dinsdag 17 februari 2009

Door het oog van de naald |een medische misser

Ik wordt gebeld door mevrouw A. Zij maakt zich zorgen over haar moeder mevrouw B. Deze mevrouw B. is begin 80 en was altijd redelijk gezond. Een paar jaar geleden is er een hartklep vervangen en af en toe heeft zij last van wat boezemfladderen waarvoor zij 'geklapt' moet worden.

Een paar maanden geleden gaf haar cardioloog haar echter 'een paardemiddel' tegen het boezemfladderen en dat gebruikt zij nog steeds, desondanks is de toestand van haar moeder achteruit gegaan, ze is benauwd en kan bijna niets meer. De cardioloog krijgen ze echter nauwelijks te spreken.

Zij vraagt me of ik wellicht eens naar de medicatie wil kijken want moeten al die pillen nu wel zo nodig.

Zoiets is altijd een moeilijk verzoek, ik meng me niet graag in het voorschrijfgedrag van een andere arts, maar mevrouw A en mevrouw B zitten beide in mijn "sociale circels" en dan is het moeilijk nee zeggen. Bovendien heb ik meermalen gezien hoe kwiek en fit mevrouw B altijd was en het is moeilijk te geloven dat ze nu zo hard achteruit is gegaan.

De medicijnen

Ik krijg de namen van de geneesmiddelen door en het blijkt te gaan om:

Captopril 2x 25mg
metoprolol 1x100mg
amiodaron 1x200mg
bumetanide 1x 1mg
simvastine 1x 40mg
acenocoumerol

Captopril is een middel tegen hoge bloeddruk, een zgn 'Ace' inhibitor. Verlaagd de bloeddruk, verhoogt de slagkracht van het hart en is van nut bij 'congestief hartfalen', zeg maar hartaandoeningen waarbij het bloed niet snelgenoeg weggepompt kan worden. Op zich dus wel een begrijpelijke keuze, maar het is de eerste ACE inhibitor die ontdekt werd. (mid jaren 70) en heeft wat nadelen zoals uitslag, metaalsmaak, hoesten en een slechte biologische beschikbaarheid met een korte halfwaardetijd. Het moet daarom eigenlijk 2-3 maal per dag gegeven worden terwijl de nieuwere ACE remmers 1-2x per dag gegeven kunnen worden en minder uitslag veroorzaken. Ik zou zelf bijvoorbeeld voor Ramipril hebben gekozen dat je 1-2x per dag kunt nemen. Dat geeft wat minder problemen met de therapietrouw.

Metoprolol is ook tegen hoge bloeddruk, het is een zgn 'Beta receptor blokker' en je kunt het als een werkpaard onder de bloeddrukverlagers beschouwen. Het verlaagd de hartslag en maakt het hart daardoor regelmatiger. Het wordt ook gegeven bij hartfalen Bij hartfalen (decompensatio cordis) is de pompkracht van het hart verzwakt. Het bloed wordt niet meer goed rondgepompt. Je bent dan sneller moe, en kan last krijgen van vocht in de benen of achter de longen. Je bent dan ook sneller benauwd.
Er zijn een aantal bijwerkingen zoals droge mond, droge ogen, duizeligheid, maagklachten.

Bumetanide is een 'plaspil' en wordt ook gebruikt bij hoge bloeddruk. Hoewel ik geen voorstander ben van plaspillen bij hoge bloeddruk zijn er toch mensen die er baat bij hebben. Probleem met Bumetanide is dat je het mineraal Kalium uitplast en kwijtraakt en dat kan nu juist weer moeheid, vermindering van de slagkracht van het hart en hartritme stoornissen veroorzaken.

acenocoumarol is een anti-stollingsmiddel en is vrij standaard bij mensen met een kunstklep.

Dat zit niet goed

Meer zorgen dan wel verbazing heb ik om de amiodaron (merknaam Cordarone®) en de simvastine (merknaam Zocor®).

Amiodarone reguleert het hartritme en wordt gegeven bij boezemfibrileren. De werking begint na 3 dagen-3 weken. Op zich begrijp ik de keus van de cardioloog wel, maar maar er zijn rapporten dat Amiodarone juist zou kunnen leiden tot benauwdheid en vermoeidheid. Bovendien heeft de FDA (de amerikaanse Voedsel en geneesmiddelen autoriteit) recentelijk bepaald dat het alleen nog maar gebruikt mag worden in levensbedreigende situaties juist vanwege de serieuze bijwerkingen. Waaronder mogelijk fatale longcomplicaties. Het beinvloedt bovendien nog eens de werking van betablockers (zoals de Metoprolol) en bloedverdunners die mevrouw S ontvangt.

Het gebruik van de Simvastatine begreep ik ook niet helemaal. Simvastatine behoort tot de group van 'statines', een groep van geneesmiddelen die mid jaren 80 op de markt kwam om cholesterol (en andere vetten in het bloed) te verlagen. Het succes daarvan is eigenlijk een beetje uitgebleven en het nut bleek voornamelijk bij patienten die een erfelijke ziekte hadden (ziekte van Frederickson) waarbij er veel vet in het bloed zit. Voorst wordt Simvastatine ook wel gebruikt om bij mensen met hoge bloeddruk de kans op atherosclerose te voorkomen. Op zich leek het voorschrijven aan mevrouw B. dus wel begrijpelijk, maar je kunt je afvragen of je bij een mevrouw van 80+ nog wel aan preventie van aderverkalking moet doen terwijl niets er op wijst dat ze aderverkalking heeft, anders dan wat 'passend' bij haar leeftijd zou zijn.

Maar er zat me nog iets dwars, ik wist me vrijwel zeker te herinneren dat ik onlangs iets had gehoord over een vervelende bijweking van Simvastatine in combinatie met ........ amiodarone, was er niet iets met de nieren? Even zoeken en ja hoor, het is alweer de FDA die waarschuwd voor een ernstige bijwerking tussen Amiodarone en Simvastatine: Het kan afbraak van de spieren (Rhabdomyelyse) veroorzaken waarbij de afbraakproducten de nieren in ernstige mate kunnen beschadigen. Deze bijwerking treedt volgens de rapporten vooral op bij doseringen boven de 20 mg Simvastatine. Mevrouw B gebruikt dubbel zoveel.

Ik besluit om mevrouw A toch maar gelijk te bellen. Ik vertel haar mijn bevindingen en druk haar op het hart niet zelf met de medicijnen te gaan experimenteren maar dit met de cardioloog te bespreken en hem met klem te verzoeken de therapie aan te passen.

Als ik met mevrouw A praat, hoor ik nog meer verontrustende dingen: haar moeder is erg benauwd, vooral 's nachts en moet op een aantal kussens slapen. Dit is gewoonlijk een teken van veel vocht in de longen. Dat kan komen door een slecht werkend hart, maar het is ook een bijwerking van de amiodarone. Ik vraag naar het plassen van mevrouw B. Ze blijkt, ondanks de plaspillen, nauwelijks te plassen, wat me verontrust. Waar blijft al dat vocht? Waarschijnlijk in de longen. Waarom scheiden de nieren het niet uit?

Ik hou het erop dat er met het hart op zich niets aan de hand is dat de benauwdheid verklaart (bijvoorbeeld een afgenomen slagkracht), maar dat het waarschijnlijk toch een bijwerking is van de amiodarone (het 'paardemiddel'). Gelukkig heeft mevrouw B de volgende morgen een afspraak met de cardioloog en ik bespreek met haar dochter nog even welk doel zij zich voor ogen moet houden bij de cardioloog.

Gelukkig

De volgende dag, krijg ik een blij belletje van mevrouw B: Het oude captopril wordt vervangen door een moderner middel dat beter werkt en haar moeder mag stoppen met de Amiodarone. Wel had de cardioloog haar gezegd: Ja, maar dan kan uw moeder weer last krijgen van boezemfladderen. Het antwoord daarop hadden we echter al geoefend: "In dat geval kan ze weer geklapt worden, maar als ze doorgaat met de amiodarone gaat ze waarschijnlijk dood." De cardioloog zei van enige publicatie over de bijwerkingen van Amiodarone nog nooit gehoord te hebben. Die kreeg hij van haar gelijk onder zijn neus gedrukt. Uiteindelijk ging hij overstag.

Oops

Twee dagen later kreeg ik echter een verontrustend telefoontje van mevrouw A: De afgelopen nacht was haar moeder in het Ziekenhuis opgenomen. Dat was natuurlijk ook voor mij schrikken. Zou ik het helemaal mis hebben gehad? Zou mevrouw B. door mijn raad plotseling opname nodig gehad hebben?

Gelukkig stelde haar dochter mij gerust: Ook het ziekenhuis had haar verteld dat het niet door de medicijnverandering kwam. Het ECG was normaal en de arts had haar verteld dat haar moeder waarschijnlijk leed aan zeer ernstige atherosclerose ('aderverkalking') waardoor het hart niet genoeg zuurstof meer kreeg als het 'hard moest werken'. Dat 'harde werken' was nodig omdat de bloeddruk in de longen verhoogd was'. Er zou die middag nog een vaatonderzoek plaatsvinden en waarschijnlijk zou ze gelijk 'gedottert' moeten worden. Mevrouw A moest zich maar voorbereiden op lange revalidatie van haar moeder.

Alweer moest ik mevrouw A. laten weten dat ik twijfelde: Haar moeder had tot voor kort en in ieder geval tot voor de amiodarone nooit enig teken van aderverkalking of van een verhoogde bloeddruk in de longen gehad. Ik voorspelde haar dan ook dat er uit het vaatonderzoek niets zou komen. Ik wilde best geloven dat er een hoge bloeddruk in de longen was, waardoor er een extra beroep op het hart gedaan werd, maar ik was er van overtuigd dat dit door de amiodarone kwam. Die was weliswaar zojuist gestopt, maar het effect was natuurlijk nog niet gelijk over. Ik raadde aan de cardioloog voor te stellen een beproefd plasmiddel te geven - furosemide- niet vanwege de bloeddruk maar om vocht af te drijven.

Eind good al goed

De volgende dag toen mevrouw A. weer naar het ziekenhuis ging, voorbereid op een moeilijk gesprek met de cardioloog, trof zij een andere arts dan de cardioloog die haar moeder gewoonlijk behandelde.

Deze jongere arts vertelde haar dat dotteren inderdaad niet nodig bleek, er was geen probleem met de bloedvaten van haar moeder. Eerlijk maar enigszins beschaamd vertelde de vervanger haar dat het er op leek dat er eigenlijk niet zoveel aan de hand was met haar moeder, maar dat het vooral de amiodarone was die haar problemen had veroorzaakt. Ja, de publicaties over amiodarone kende hij. Dit had nooit mogen gebeuren.

Haar moeder had inmiddels een andere plaspil (furosemide) gekregen en plaste nu liters vocht uit. Met elke liter vocht verdween ook haar benauwdheid en inmiddels klimt zij als een kwieke oude dame weer rustig op de fiets.

Ik geef het toe, het is heerlijk om gelijk te hebben. Het geeft echter ook aan dat er klaarblijkelijk toch nog wel artsen zijn - ook specialisten- die hun literatuur toch maar matig bijhouden. Zeker als je als specialist bepaalde medicijnen vaak voorschrijft, dien je toch op de hoogte te zijn van de bijwerkingen en interacties.

Dit is overigens ook iets waar de apotheker een signaal af had moeten geven. Medicijnbewaking is er nu ook al, maar klaarblijkelijk werkt het niet. Het electronisch patientendossier zal daar geen verandering in brengen.

Edwin ten Winkel

Naschrift

Wie schetst mijn verbazing dat toen bij een nieuwe controle in het ziekenhuis, wéér een nieuwe arts mevrouw B. weer direct op Amiodarone wilde zetten. Gelukkig zette haar dochter direct de voet dwars. Van alle ellende die Amiodarone had veroorzaakt had de nieuwe arts klaarblijkelijk niets in de status terug kunnen vinden (dit nog afgezien van het feit dat het gewoon een slechte keuze was, ook zonder voorgeschiedenis). Komt nog bij dat het wat het hart betreft goed ging met mevrouw B. Er was geen enkele reden de medicatie aan te passen.
Plaats op NuJij Voeg dit artikel toe aan MSN Reporter Voeg toe aan Blig

19 opmerkingen:

  1. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Edwin ten Winkel15 juni 2010 om 10:37

    Verapamil is een zgn Calciumblokker: verlaagt de bloeddruk, vermindert de zuurstofbehoefte van het hart en helpt de slagkracht van het hart. Het wordt gegeven bij o.a. Angina pectoris, hartritmestoornissen, hartinfarct en hoge bloeddruk.

    Sotalol is een anti-aritmaticum met een werking via de kaliumkanalen. Het wordt gegeven bij hartritmestoornissen.
    Sotalol heeft een aantal bijwekingen, waarbij helaas ventrikelfibrileren er een van is, zij het dat de kans daarop groter is bij een kaliumgebrek.

    Kaliumgebrek kan echter weer optreden bij patienten die Sotalol innemen omdat dat juist de groep patiënten is die ook nog wel eens diuretica ('plaspillen') gebruiken. Veel van die pillen (maar niet alle) doen je kalium verliezen.

    Helaas is het zo dat bij patienten die door een aantal artsen behandeld worden -hetgeen nog wel eens voorkomt als je in een ziekenhuis dan weer de een en dan weer de andere specialist treft- er gewoonlijk enkel geneesmiddelen bijkomen, waarbij het overzicht op de interacties van die geneesmiddelen wel eens uit het oog verloren wordt. Eigenlijk heeft ook de apotheek een signaalfunctie, maar in de praktijk, zoals ik heb ervaren, functioneert dat niet altijd even goed.

    Zonder de Nederlandse zorg categorisch als 'slecht' te willen afdoen, is het natuurlijk geen geheim dat er mensen aan de gevolgen van wat ik maar even 'medicijnvergiftiging' wil noemen komen te overlijden. Zie bijvoorbeeld ook mijn artikel De Eskimomaatschappij: geen plaats voor oude mensen http://vergissing.blogspot.com/2008/08/de-eskimomaatschappij-geen-plaats-voor.html
    Of dat bij je vader ook het geval is geweest, kan ik natuurlijk niet van een afstand beoordelen, maar hij zou niet de eerste zijn en het laat hoe dan ook een knaagend gevoel achter bij de nabestaanden.

    Of in jouw geval de keuze voor Amiodarone de juiste is, kan ik niet beoordelen. Wel is het natuurlijk zo dat de FDA in Amerika, het gebruik van Amiodarone erg aan banden heeft gelegd, vanwege de ernstige bijwerkingen. Zijn de Amerikanen overdreven voorzichtig? In Europa is het tenslotte nog steeds toegestaan voor een wijder gebruik? Misschien, maar feit is dat de door de FDA gesignaleerde bijwerkingen bestaan en reden tot zorg geven.

    Veel succes

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Edwin ten Winkel18 juni 2010 om 08:08

    Charlotte
    Ik denk dat de essentiële informatie over Amiodarone al in het stukje beschreven staat.

    Bij ARVC/ARVD is de eerste behandeling het voorkomen van hartritmestoornissen. Er is geen 'gouden standaard' daarvoor, d.w.z dat er niet 1 middel is dat daarvoor het beste zou zijn, maar Amiodarone is erg effectief gebleken maar ook Sotalol wordt vaak gegeven bij deze aandoening en sommigen beschouwen dát zelfs als middel van eerste keus.

    Desondanks geldt de waarschuwing van de FDA zoals ik boven beschreef. Weliswaar is de FDA geen europees agentschap, maar bijwerkingen zijn natuurlijk niet gebonden aan grenzen.

    Of de keuze voor Amiodarone in ARVC dan ook altijd de beste is in het algemeen en zeker of die het beste is in individuele gevallen, is moeilijk te zeggen.

    Je ziet dan ook dat een gerenommeerd ziekenhuis als het John Hopkins instituut eigenlijk al vrij vroeg overgaat tot het implanteren van een defibrilator die het hart ritme monitort en indien nodig een schokje geeft. Daar wordt dan vaak een ACE inhibitor bijgegeven om de pompfunctie van het hart te helpen.

    Het sneller implanteren van een defibrilator is een trend die overigens ook door de afdeling cardiogenetica van het AMC in Amsterdam wordt gesignaleerd (maar dat is al meerdere jaren gaande) en mogelijk is dat toch uiteindelijk wel de beste therapie, afgezien van medicijnen die mogelijk het voortschrijden van de ziekte kunnen voorkomen dan wel afremmen.

    John Hopkins: http://www.arvd.com/q_a.html
    AMC: http://www.cardiogenetica.nl/index.php?page=37

    Edwin ten Winkel

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hallo Edwin
    Ik heb je stukje aandachtig gelezen en meer en meer kreeg ik het idee dat mijn vader precies hetzelfde is overkomen. Ook hij was redelijk gezond met soms een extra sistole. Hij heeft toen ook Amiodarone gekregen en metopralol. Het is daarna snel slechter met hem gegaan: hij werd erg benauwd. Hij werd toen opgenomen want hij zou longoedeem hebben volgens de artsen en dat kwam doordat zijn hart niet genoeg pompte zeiden ze. Maar hij had daarvoor altijd een hele goede conditie. Hij was 68, liep trappen zonder problemen en maakte lange fietstochten, maar hij was 2 maanden na het begin van Amiodarone dood zogenaamd vanwege 'een slecht hart' en 1 maand daarvoor had hij nog 70 km gefietst en was er niks mis met hem, dat kan toch niet zo snel?

    Michiel

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Edwin ten Winkel19 juni 2010 om 09:52

    Michiel,
    Het spijt me van je vader. Het verloop lijkt inderdaad vrij snel te zijn gegaan. Ik kan natuurlijk zonder enige verdere kennis omtrent je vader weinig zeggen over de oorzaak van zijn dood. Je zou daar op zijn minst alle ziekenhuisgegevens voor nodig hebben en zelfs dan geeft dat nog niet altijd zekerheid.

    Ik kan je hier niet in raden. Een gerechtelijke procedure kan een lange en heilloze weg worden.
    Sterkte.
    Edwin ten Winkel

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Beste Edwin,

    Weet jij iets over een bijwerking van de amiodarone en het niet in bedwang kunnen houden van de blaas? Mijn jongste van 4 met wpw syndroom gebruikt het medicijn al lang, nu net gestopt om te kijken of hij zonder kan, maar na het lezen van jouw blog ben ik benieuwd wat jij hierover weet.

    mama Ilse

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Edwin ten Winkel26 juni 2010 om 00:00

    Beste Mama Ilse
    Amiodaron gebruik kan leiden tot een verminderde nierfunctie, maar dat op zich hoeft geen reden te zijn voor het niet in bedwang kunnen houden van je blaas. Het is -bij mijn weten- echter niet een typische bijwerking van Amiodaron.

    Echter bij het Wolf-Parkinson White syndroom is het niet ongewoon dat er na een 'aanval' een hevige drang tot urineren komt. Dat wordt veroorzaakt doordat er in de hartkamers een eiwit wordt vrijgemaakt dat de productie van urine stimuleert.

    Ik denk dat het op zich goed is dat je zoon is gestopt met Amiodaron om te zien of hij zonder kan. Heb je je voor laten lichten over de diverse behandelmethoden van WPW? Er is een trend om WPW toch steeds vaker te behandelen met 'ablatie' in plaats van met medicijnen. Met zgn catheter-ablatie wordt het stukje weefsel dat de 'kortsluiting' veroorzaakt weggehaald. Een en ander hangt natuurlijk af van ernst, leeftijd en conditie.

    Als je nog vragen hebt, aarzel dan niet je nogmaals tot me te wenden.

    VG
    Edwin ten Winkel

    BeantwoordenVerwijderen
  9. De bovenstaande reactie van Bries luidde (beheerder)

    Bries zei
    Dank je wel Edwin! Ik ben op zoek naar informatie over Amiodarone. De deskundigen (apotheker, huisarts en natuurlijk cardioloog) zijn redelijk laconiek

    over dit middel. Ik moet er eigenlijk vandaag mee beginnen om de combinatie Verapamil/Sotalol te vervangen. Ik weet niet welke van de twee opties lethaler is.

    Ik ben uiterste voorzichtig, want ik ben ervan overtuigd dat mijn vader's dood door de door 3 specialisten tegelijk voorgeschreven combinatie van medicijnen ernstig vervroegd is.

    Ikschrijf alle medische ellende van me af op mijn eigen blog. Lachen!!!

    Bries
    15 juni 2010 09:35

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Verdwenen reactie van "Anoniem" op 18 juni luidde:
    Anoniem zei

    Hallo Edwin

    ik gebruik al meer dan twee en half jaar admidarone. Ik lijdt aan de ziekte ARVC/ARVD.

    Mijn schildklier werkt niet meer. Krijg plas medicatie en medicatie voor mijn schilklier en tevens prednisalon.

    Ja ik weet het paardenmiddelen. OOk krijg ik een beta blokker.

    Zou je mij meer info kunnen geven over admidarone.

    Groet Charlotte


    18 juni 2010 00:21

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ik ben een hartfalen patiënt( virale myopathie met een ef < 15 %) die dit middel heeft geslikt van eind 2008 na een cardioversie tot november 2011 omdat mijn nieren er mee stopte en ik er poli neuropathie van had gekregen en en spastische trekkingen ervan kreeg.

      Binnen twee weken stopten de spastische trekkingen en na een maand herstelde mijn nieren zich binnen de waarden van een patiënt met hartfalen, het enigste wat nog over is ,is de pijn van poli neuropathie die nog een jaar kan duren.

      Verwijderen
    2. Edwin ten Winkel11 juni 2012 om 22:45

      Ik ben blij te horen dat het weer beter gaat. Het is op afstand moeilijk te zeggen wat e.e.a. veroorzaakt heeft maar spastische terkkingen kunnen voorkomen bij een verstoring van de kalium balans.
      Pijn van neuropathie kan inderdaad wel enige tijd duren

      Verwijderen
  11. Beste Edwin,
    Tot juni 2010 gebruikte ik Tambocor 3 x daags en heel af en toe, als ik hartritmestoornissen had (1 a 2 keer in de maand) nam ik, een 4e. ik denk dat dat al meer dan 10 jaar goed ging. In juni kreeg ik van de nieuwe cardioloog te horen dat dat niet goed was, volgens hem was tambocor in de VS al verboden. Hij schreef me maximaal 3 voor en daarnaast verapomil. Nu kreeg ik vaak ritmestoornissen. Gebeld met cardioloog: i.p.v. verapomil kreeg ik metoprolol. Ook nu hield ink ritmestoornissen. aangezien ik op vakantie ging en het niet erg prettig is dat je steedes aanvallen hebt, nam ik geregeld een 4e tambocor. Weinig klachten. In januari 2011 heb ik dit öpgebiecht bij de cardioloog. We hebben het toen over cryoablatie gehad. maar hij stelde voor het eerst nog met sotalol te proberen. De klachten bleven, na een week of drie voelde ik me ook nog eens vreselijk naar bij aanvallen en ook nog daarna. ritmestoornissen traden steeds vaker op. Naar het ziekenhuis, medicatie veranderd in Amiodaron met verapomil. na twee weken weer vreselijk naar. weer ziekenhuis, nu cardioversie. Ook dat hielp niet. 7 juli een cryoablatie gehad. heeft tot nu toe ( 2 augustus) niet veel geholpen. ook de periodes met heel erg naar voelen bleven, soms tot 12 uur achter elkaar. Ritmestoornissen zeer vaak. ben in een half jaar tijd van een sportieve 63 jarige, iemand geworden die nog maar heel weinig kan. Een beetje inspannig geeft enige tijd later reactie. stoornissen en soms ook naar voelen.
    Mij frustratie is nu dat ik me prima voelde met tambocor. ik vraag me af of de medicijn reductie wel echt nodig is geweest. Misschien kun je me uitleggen waarom ik niet zo heel af en toe een vierde pil mocht. Andere cardiologen die ik in het ziekenhuis sprak draaiden een beetje om die vraag heen.
    met vriendelijk grooet en alvast bedankt voor je reactie

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Beste Coen, ik lijk wat problemen te hebben met het plaatsen van een lang antwoord. Ik zal het even uitzoeken

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Beste Coen:

    Deel 1
    Ik geef eerst even een inleiding. Je daadwerkelijke vraag komt in de laatste 2-3 alinea's aan bod.

    Tambocor (flecainide acetaat) is een 'natrium kanaal blokker' met een goede werking tegen hart-aritmie, speciaal waarbij het hart te snel klopt.. Het wordt gebruikt bij supra-ventriculaire tachycardie en bij ventriculaire tachycardie en ook bij het Wolf-Parkinson White syndroom (een aandoening waarbij er een extra heleidingsbundeltje is tussen de boezem en de kamer). Het werkt ook tegen boezem fibrileren, maar wordt niet aangraden voor gebruik bij chronisch boezem fibrileren.
    Het is al een redelijk oud middel.

    Er zijn een paar gevallen waarin Tambocor niet gebruikt mag/moet worden. Dat is bij bepaalde hartziektes zoals bijvoorbeeld een hartinfarct in het verleden (dat kan fataal aflopen) en bij aritmie van de hartkamer en by hypertrofie van het hart.
    Zoals andere anti-aritmie middelen ook doen, kan Tambocor soms ook symptomen van hartproblemen veroorzaken: er kan juist meer aritmie optreden (dat heet dan proto aritmie) en omdat het een negatieve werking op de slagkracht van het hart kan hebben, kan het ook 'congestief hartfalen' veroorzaken. Dat wil eigenlijk zeggen dat het hart het bloed niet snel genoeg kan doorpompen waardoor het bloed zich in de longen op gaat hopen. Het is daarom ook beter om het niet aan ouderen te geven.

    De therapeutische index van Tambocor is vrij smal, dat wil zeggen dat de effectieve dosering vlak onder een dosering ligt waarbij het geneesmiddel meer of ernstiger bijwerkingen kan vertonen. Dat wordt nog versterkt als het samen met bepaalde andere geneesmiddelen wordt genomen zoals bijvoorbeeld Amiodarone, Cimetidine (Tagamet, oud middel tegen zuurbranden), digoxine, paroxetine (Seroxat, een anti-depressivum) en propafenon (ook tegen ritmestoornissen).

    De maximum dosering is in het algemeen 400 mg/dag. De meeste patienten hebben echter aan 300 mg (2x 150 mg) per dag voldoende.

    Tambocor is voor zover ik weet niet verboden in de USA, kan daar ook niets over terugvinden. Het is wél zo dat het gebruik van Tambocor bij bepaalde aandoeningen 'niet mag' en dat is wat ik hierboven al schetste: een hartinfarct (zeker als dat minder dan 2 jaar geleden is) CHF en hypertrofie van de hartspier. De FDA heeft dan ook in het verleden gewaarschuwd voor doden bij het gebruik (http://www.nbcuniversalarchives.com/nbcuni/clip/5112542241_s07.do) maar dat heeft bij mijn weten niet tot een verbod geleid.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Verapamil is een zgn 'calcium kanaal blokker' die ook werkzaam is bij hartritmestoornissen
    Metoprolol is een 'beta-blokker' die o.a. tegen hoge bloeddruk en bij tachcardie wordt gebruikt.
    Sotalol is een beta blokker die ook wat effect heeft op de Kaliumkanalen
    Cryoablatie is een techniek die dacht ik in Nederland voorlopig alleen nog in het Radboudziekenhuis in Nijmegen wordt gedaan bij mensen <65 jaar. Hierbij worden de longaders burtelings even 'bevroren' om daar eventuele elektrische haarden die het hartritme in de war sturenm, te doden.
    Het slagingspercentage van cryoablatie wordt op ca 80% geschat.
    Dat houdt natuurlijk in dat er nog steeds 20% is waarbij het niet helpt. Bovendien is het idee achter de cryoablatie dat het gaat om elektrische haarden die zich in de longaderen bevinden. Als de haarden zich echter elders bevinden, is cryoablatie zinloos.

    Punt is dat het met u in principe goed ging, totdat u van therapie veranderde.

    In het algemeen ben ik niet zo'n voorstander van het veranderen van therapie als een patient zich met bijvoorbeeld hartritmestoornissen in een evenwicht of een te managen toestand bevindt. Of de vrees van uw Cardioloog voor Tambocor gerechtigd is geweest kan ik niet zeggen omdat ik uw medische toestand en voorgeschiedenis niet ken. Ik weet ook niet wat de dosering is van de Tambocor die u gebruikt, gebruikt u 3-4 daags 50 mg of 3-4x daags 100 mg? dat is natuurlijk een groot verschil.
    Ik kan me uw frustratie echter heel goed voorstellen, maar ik kan me omstandigheden voorstellen waarbij de zorg van uw cardioloog gerechtigd is geweest. Blijft natuurlijk dat u met medeweten van uw cardioloog toch nog enige tijd Tambocor hebt mogen gebruiken.

    Gezien het bovenstaande is het moeilijk om u een advies te geven anders dan dat het mij het beste lijkt dat u met uw cardioloog de zaak open en vrij bespreekt. Zelfs als hij inschat dat er risico verbonden is met uw tambocor gebruik, staat daar tegenover dat uw kwaliteit van leven wél beter was.
    Het is misschien goed dat u eerst de zaak eens met uw huisarts bespreekt en daarna met uw cardioloog. Wellicht dat uw huisarts -die gewoonlijk iets meer tijd neemt dan een cardioloog- u al wat meer inzicht kan geven in het hoe en waarom en mogelijk kan hij ook uw zaak al wat voorbespreken met de cardioloog.

    Ik hoop dat u wat aan mijn antwoord heeft. Het spijt me dat ik niet een pasklare oplossing voor u heb, maar ik wens u alle sterkte en aarzel niet om meer te vragen als u dat nodig acht.

    VG
    EtW

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Coen,
    wellicht wil je dit ook nog lezen:
    http://www.feb.se/emfguru/conflicts/fda-tambocor.html

    Het is een kort artikeltje dat iets zegt over de gevaren van Tambocor en de rol van de FDA.

    http://www.feb.se/emfguru/conflicts/fda-tambocor.html

    Ik wijs er echter op dat het iemands persoonlijke mening is, maar het geeft wel aan dat er wat controverse is geweest over Tambocor. Maar dat ontkent de FDA ook niet en het heeft geleid tot voorzichter gebruik, echter bij mijn weten niet tot een verbod.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Bedankt voor uw reactie. De cryoablatie was in Maastricht. Mijn dosering tambocor was normaal 3 keer 100. Ik had verder nooit wat met het hart.
    Intussen heb ik een goed gesprek gehad met iemand van het hartritmecentrum.
    Nogmaals bedankt.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Met 3x 100 mg zat u al in de bovenste regionen van de dagelijkse dosering maar zoals ik beschrijf is 400 mg per dag mogelijk. Als er verder nooit problemen met uw hart zijn geweest zie ik niet direct een contraindicatie voor het gebruik van Tambocor. Ik ben blij te horen dat u een goed gesprek hebt gehad. Ik ga er van uit dat dat uw vragen heeft beantwoord en dat daar een bevredigende oplossing uit is gekomen. Ik wens u het allerbeste

    BeantwoordenVerwijderen